ΒΑΚΧΕΣ, ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
(c) 2steps.gr
Στην τραγωδία του Ευριπίδη,  ο Διόνυσος, ο Θεός της χαράς και του κεφιού έγινε ένας  σκληρός  τιμωρός των ανθρώπων που δεν τον σεβάστηκαν . Καταδικάζει σε τρέλα αρχικά και σε τρομακτικό θάνατο  στη συνέχεια τον Πενθέα βασιλιά της Θήβας που αμφισβήτησε τη θεϊκή του υπόσταση.

Ο θεός πρέπει να τιμωρεί την ασέβεια, πρέπει να κρατάει το μέτρο.  Αυτή είναι και η βασική του υποχρέωση απέναντι στους ανθρώπους. Η προστασία των ανθρώπων μέσω της τιμωρίας.

Κανένα ανθρώπινο μέτρο δεν είναι μεγαλύτερο από το θείο. Κανένας θνητός δεν μπορεί να σταθεί απέναντι σε θεό χωρίς να σκύβει το κεφάλι. Και αυτό δεν είναι απόφαση των θεών αλλά των ανθρώπων. Η ύπαρξη του θεού σαν δημιούργημα των ανθρώπων, θα απαντήσει στα αναπάντητα ερωτήματα και θα εγγυηθεί την ισορροπία μεταξύ τους.

Εκδόσεις: Οδυσσέας Χατζόπουλος.
Εισαγωγή: Μετάφραση, Σχόλια: Φιλολογική Ομάδα Κάκτου.

Infinity War

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης


Αρκετό καιρό πριν κυκλοφορήσει η τελευταία ταινία των Avengers με τίτλο Infinity war, σε πολλά διαδικτυακά sites προωθήθηκε η ιδέα πως, για να μπορέσεις να παρακολουθήσεις την ταινία χωρίς να έχεις κενά και απορίες, πρέπει οπωσδήποτε να προβείς σε μαραθώνιο 18 προηγούμενων ταινιών της Marvel έτσι ώστε να έχεις μια πλήρη εικόνα του background του κάθε υπερήρωα. Κάθε είδους τηλεμαραθώνιος έχει την κινηματογραφική και ψυχαγωγική του αξία όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση κρίνεται όντως απαραίτητος αφού κάθε 5 λεπτά εμφανίζεται κι ένας νέος χαρακτήρας, οπότε αν δεν έχεις εικόνα του ποιος είναι, χάνεσαι μέσα στον κυκεώνα από υπερήρωες, που σου πετάγονται ο ένας μετά τον άλλο.
Έχοντας επενδύσει χρόνο σε μια σειρά ταινιών όπου γνωρίσαμε τον κάθε ήρωα απ’ την καλή και την ανάποδη, έρχεται το Infinity war για να δέσει τις μοίρες όλων τους κάτω από την συμπαντική απειλή που ονομάζεται Thanos. Κι εδώ είναι που η ταινία διαπρέπει. Μπορεί η υπόθεση να είναι ανόητη και η είσοδος του κάθε Avenger στη σκηνή της δράσης να είναι κάθε φορά στο αψεγάδιαστα τέλειο timing, όμως μιλάμε για την πρώτη ταινία που εστιάζει περισσότερο στα κίνητρα και τις προθέσεις του «κακού», που κάποιες στιγμές σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι μήπως έχει κι αυτός ένα μερίδιο σωστών σκέψεων, επιχειρώντας να καταστρέψει το μισό σύμπαν.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ταινίας είναι ότι όλοι οι ήρωες απελπίζονται μπροστά στην επικείμενη απειλή, κάτι το οποίο βγάζει στην επιφάνεια περισσότερο την ανθρώπινη πλευρά τους απ’ ότι εκείνη του ατρόμητου ήρωα. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου, μπροστά στον θάνατο, ο Spiderman τρομοκρατείται και η συμπεριφορά του δεν είναι εκείνη του ήρωα αλλά ενός φοβισμένου εφήβου.
Το infinity war είναι σίγουρα μια απ’ τις διασκεδαστικότερες ταινίες της Marvel, όπου για δυόμιση ώρες παρακολουθείς  τους αγαπημένους σου (αλλά και τους μη αγαπημένους σου) υπερήρωες χωρίς να βαριέσαι λεπτό. Ταινία με υπερ-απλοική υπόθεση αλλά με εξαιρετική δράση, ενδιαφέροντα «κακό» και ανατρεπτικό τέλος που σε κρατά σε αγωνία για την επικείμενη συνέχεια…     

Who Is America?

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο/επιλογή photo Κυριάκος Κουντουπίδης



Το “Who Is America?” είναι η επιστροφή του Sacha Baron Cohen στην τηλεόραση, μετά από ένα σερί ταινιών (άλλων επιτυχημένων άλλων όχι). Εδώ υποδύεται μια σειρά  χαρακτήρων από τον alpha male Ισραηλινό στρατιωτικό μέχρι τον υπερβολικά προοδευτικό υποστηρικτή της Hillary και τα συνεντευξιαζόμενα θύματά του είναι ως επί το πλείστον πολίτικες φιγούρες. Η λέξη “θύματα” εδώ αποκτάει σχεδόν κυριολεκτική σημασία καθώς ήδη η σειρά έχει προκαλέσει από παραιτήσεις πολίτικων μέχρι μηνύσεις στην παραγωγή. Η αλήθεια είναι ότι αρχικά έχεις μια δυσπιστία στο πόσο αληθινά είναι αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη άλλα διανύουμε περίεργους καιρούς σαν πλανήτης και με ένα γρήγορο googlαρισμα θα δεις ότι ισχύουν όσα συμβαίνουν. Η προθυμία κάποιων να εκφράσουν μπροστά στο φακό τόσο ακραίες απόψεις αλλά και η ικανότητα των χαρακτήρων του Cohen να τους κάνει να κάνουν ένα παραπάνω βήμα ξεγυμνώνοντάς τους (μέχρι και κυριολεκτικά) είναι ξεκαρδιστική και ταυτόχρονα τρομακτική.

Όσο αξιοθαύμαστο κι αν είναι το αποτέλεσμα (και η ικανότητα του Cohen να παραμένει σοβαρός μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν) , κάποιοι ενδεχομένως να σοκαριστούν και να αναρωτηθούν γα το πόσο ηθικό είναι το να παγιδεύεις κάποιους ανθρώπους να μιλήσουν στον φακό με ψεύτικα προσχήματα.Οι καιροί όμως  είναι ακραίοι και πιστεύω ότι απαιτούνται ακραία μετρά. Κάποιες απόψεις πρέπει να φαίνονται και κάποιοι να ξεμπροστιάζονται με όποιον τρόπο και ας επιτυγχάνεται αυτό.

Απ’ αυτή λοιπόν  την άποψη θεωρώ ότι το who is America ενδεχομένως να είναι και η πιο σημαντική εκπομπή της εποχής μας.Το χιούμορ του Cohen ίσως να μην είναι για όλους( προσωπικά τον θεωρώ από τους πιο ταλαντούχους κωμικούς που υπάρχουν) και τα ηθικά ερωτήματα να είναι πολλά αλλά ο σκοπός εδώ αγιάζει τα μέσα και πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον καλύτερο στο να εκπληρώσει τον σκοπό αυτό από τον Sacha Baron Cohen.

Black Sabbath- Tyr

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης

Tyr ονομάζεται μια αρχαία θεότητα της σκανδιναβικής μυθολογίας, γιος του Odin και θεός του πολέμου και της δικαιοσύνης. Tyr ονομάζεται και το δέκατο πέμπτο άλμπουμ των Black Sabbath και προσωπικό αγαπημένο μου. Μετά τα Eternal Idol και Headless Cross (απίστευτη δισκάρα που κονταροχτυπιέται με το Tyr) ο Tony Iommi επιστρέφει με τον τόσο υποτιμημένο όσο και εξαιρετικό Tony Martin στα φωνητικά, τον Cozy Powell για ακόμη μια φορά στα drums, τον Neil Murray στο μπάσο και τον Geoff Nichols στα πλήκτρα.
Αν οι Black Sabbath έθεσαν τα θεμέλια της heavy metal μουσικής με τους πρώτους δίσκους τους, εποχής Ozzy, κι έγραψαν ιστορία με μια απ’ τις καλύτερες μεταγραφές στη μουσική, αυτήν του Ronnie James Dio, εδώ βγάζουν τον κρυμμένο άσο απ’ το μανίκι και  αποδεικνύουν πόσο τεράστιο συγκρότημα είναι, ανεξαρτήτως αλλαγών στο line up, σε 40 λεπτά κλασσικού και ατόφιου heavy metal.
Τα 9 τραγούδια του δίσκου ή αλλιώς 7 αν υπολογίσει κάποιος τα Battle of Tyr–Odin‘s Court–Valhalla ως –μουσικά και θεματικά- ένα τραγούδι, είναι το ένα καλύτερο απ’ το άλλο. Το Tyr τα’ χει όλα: όμορφες μελωδίες, δυνατές συνθέσεις, αξιομνημόνευτα riffs και σόλο απ’ τον Iommi, δύσκολες φωνητικές γραμμές, επική ατμόσφαιρα. Ενώ μουσικά έχουν αλλάξει αρκετά απ’ τις εποχές Ozzy και Dio ωστόσο η σφραγίδα των Black Sabbath δεν ξεθωριάζει και αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στον ηγέτη τους.
Για όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με τον Tony Martin και τον καιρό που πέρασε στους Black Sabbath, θεωρώ πως το Tyr είναι η καλύτερη γνωριμία για την πιο heavy εποχή του συγκροτήματος.

Tenacious D

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο, Επιλογή Φώτο: Έφη Στεφανοπούλου, protino.eu
Επιλογή τραγουδιών: Έφη Στεφανοπούλου

Οι  Tenacious D, ο Τζακ Mπλακ και ο Γκαιλ Γκας, δεν είναι οι καλύτεροι μουσικοί (ο Τζακ Μπλακ δυσκολεύεται να βρει τα ακόρντα στη κιθάρα), καλύτεροι ηθοποιοί ή performers. Επίσης τα θέματα των τραγουδιών τους εξαντλούνται στο πόσο καλοί μουσικοί είναι, στη μεταξύ τους φιλία και φυσικά στις απίθανες επιδόσεις στους στο Sex…

Παρόλα αυτά  έχουν καταφέρει να κερδίσουν σεβασμό στη κοινότητα των οπαδών τους. Ίσως επειδή τα τραγούδια αφηγούνται σχεδόν πάντα μια διασκεδαστική ιστορία, ίσως για τη θεατρική ερμηνεία τους,  ίσως γιατί σε κάθε τους  τραγούδι παραμένουν οι έφηβοι ροκάδες του πάντοτε.

Οι Tenacious D είναι αυθεντικοί. Κάθε τους εμφάνιση ή  συμμετοχή τους κάνει να περνάνε καλά. Αυτό είναι –πιθανότατα- το πλεονέκτημα της καλλιτεχνικής τους παρουσίας.  Μιας παρουσίας χωρίς πολλά φτιασίδια αλλά με ατελείωτη ενέργειαπου μπορούν να την κορυφώσουν με μια ακουστική κιθάρα.

Τα καλύτερα (?)  τραγούδια τους βρίσκονται στην πιο κάτω λίστα:





H Μητέρα του σκύλου

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο, Φώτο: Μαριάννα Παπαδάκη

«Ραραού Δαγκωτό» δια χειρός ή καλύτερα δια σκέψεως Παύλου Μάτεση. Το όνομα του εγγύηση.

Ένας μονόλογος χείμαρρος, αληθινός μέχρι το μεδούλι, καθηλωτικός και παρόλο που η γλώσσα καθαρεύουσα –οικεία στους πάνω των πενήντα, άγνωστη στους νεώτερους- είναι τόσο ευχάριστη που σου γίνεται οικεία μετά από 2,3 σελίδες.

Η «Μητέρα του σκύλου» ή ιστορία ή μάλλον το βιογραφικό της Ραραού κατά κόσμο Ρουμπίνης σε ταξιδεύει στην ζωή της «φτωχοελλαδίτσας» προπολεμικά, κατοχικά και μεταπολεμικά. Των Ελλήνων που αγωνίζονταν να διαβιώσουν συντρέχοντας ο ένας την φτώχεια του άλλου, αντάρτες ή χίτες, πάντα βαθειά πολιτικοποιημένοι και αδαείς ως προς τα πιστεύω τους, αλλά πάνω από όλα άνθρωποι. Οι ρίζες της διχόνοιας της αιώνιας πολιτικής αντιπαράθεσης –το στέμμα ή η αριστερά– είναι και ο λόγος της φράσης, που αρχίζει το κείμενο.

Ο μονόλογος, εξιστόρηση της ζωής της Ραραού από την ίδια οδηγεί τους αναγνώστες να συμφωνήσουν, να αναρωτηθούν, να συμπάσχουν, να λυπηθούν και να γενικά να νοιώσουν. Μαθαίνουμε την Ραραού αλλά όπως και ο συγγραφέας δεν ξέρουμε τι απέγινε τελικά.

Κάποιες φορές κάτι τέτοια βιβλία διδάσκουν ιστορία και κάποιες άλλες άνθρωποι σαν την Ραραού διδάσκουν ζωή.

Pain of Salvation- “Be”

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης

Ποιο είναι το σημαντικότερο υπαρξιακό ερώτημα του ανθρώπου; Ερώτημα στο οποίο δύσκολα μπορεί να απαντήσει ο καθένας μας και ακόμα δυσκολότερα συνειδητοποιεί την ίδια την αξία της ερώτησης. Οι περισσότεροι από μας ασυνείδητα αναρωτιόμαστε “ποιος είμαι;” και τις περισσότερες φορές οι απαντήσεις είναι τόσο υποκειμενικές που καταλήγουν να είναι πλασματικές.
Αν υπήρχε ένα soundtrack για την αναζήτηση της ταυτότητας του ανθρώπινου είδους και την ανακάλυψη του πραγματικού εαυτού μας, αυτό θα ήταν το “Be” των Pain of Salvation. Ο Daniel Gildenlow, που ρισκάρει να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που ασχολείται με πολύπλοκες έννοιες όπως η δημιουργία και η ύπαρξη μέσα απ’ την ανυπαρξία , είναι ένας άνθρωπος που διαβάζει πολύ, ανησυχεί και μοιράζεται τους κοινωνικούς, ενδοπροσωπικούς, θρησκευτικούς και οικολογικούς  προβληματισμούς του με όποιον θέλει να τους ακούσει. Παρόμοιες ανησυχίες είχε και σ’ όλα τα προηγούμενα άλμπουμ. Εδώ όμως τις εκφράζει συνολικά απ’ τη σκοπιά του ανθρώπου που φτιάχνει μόνος του τον κύκλο της ζωής: Γεννιέται στη φύση, πλάθει την έννοια του Θεού, ερωτεύεται, χάνει αγαπημένα του πρόσωπα, απαρνιέται τον Θεό, προσκυνάει το χρήμα, καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον απ’ όπου προήλθε και στο τέλος αποκτά πλήρη επίγνωση του τι έχει κάνει, αφού πρώτα έχει εξαλείψει κάθε είδους ανταγωνισμό  κι έχει μείνει μόνος του στον πλανήτη, γιατί μόνο έτσι νιώθει πραγματικά ασφαλής.
Αυτή είναι μόνο η μία πλευρά του δίσκου, η στιχουργική. Μουσικά το πράγμα ξεφεύγει από τα όρια ενός και μόνο είδους καταφέρνοντας να συνδυάσει το progressive metal με gospel, folk και blues κι όλα αυτά με τη συνεχή παρουσία της “ορχήστρας της αιωνιότητας” (The orchestra of eternity), όπως ονομάζονται οι “κλασσικοί” συνοδοιπόροι των Pain of salvation. Το “Be” χρειάζεται υπομονή και αξίζει πολλών ακροάσεων, αρχικά για να το συνηθίσει το αυτί και ύστερα για να κατοικήσει μόνιμα σε μυαλό και καρδιά.
Συγκρότημα: Pain of salvation
Άλμπουμ: “BE“:   https://www.youtube.com/watch?v=BC-Ntvx_Uuc
Έτος κυκλοφορίας:2004
Διάρκεια άλμπουμ:01:12:00
Εταιρεία: Inside out

Brazil

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Kείμενο, Επιλογή Φώτο: Κυριάκος Κουντουπίδης

Σε μια δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος όπου τα πάντα λειτουργούν με κωμικά πολύπλοκη γραφειοκρατία, ο Sam Lowry, κρατικός υπάλληλος, βλέπει κάθε βράδυ στα όνειρά του ότι αποδρά από τον πολύπλοκο αυτό κόσμο σώζοντας ως ιππότης του μέλλοντος μια γυναίκα από διάφορους κινδύνους. Όταν θα πέσει στο δρόμο του ένας τεχνικός κλιματισμού που τολμάει να προσφέρει τις υπηρεσίες του χωρίς την έγκριση του κράτους, ο Sam  σιγά-σιγά θα μπλέξει σε μια παρεξήγηση που περιλαμβάνει “τρομοκράτες” που απειλούν την τάξη, τους νέους εργοδότες του αλλά και την γυναίκα που βλέπει στα όνειρά του.

Όσο σουρεαλιστική και αν ακούγεται η πλοκή τόσο νόημα βγάζει όταν σκηνοθέτης είναι ο Terry Gilliam. Ο Gilliam γνωστός ως το μοναδικό Αμερικανικό μέλος των θρυλικών  Monty Python είναι από εκείνους τους δημιουργούς  που το ύφος και σκηνοθετικό τους στυλ δεν μπερδεύεις με άλλου. Έχοντας ξεκάθαρο όραμα σε κάθε ταινία του (για το οποίο συχνά δίνει μάχη  με τα εκάστοτε studio διανομής) οι ταινίες του ξεχωρίζουν για τον ιδιαίτερο τόνο τους και την θεματική τους που συχνά αφορά ανθρώπους στα όρια της τρέλας που έχουν να αντιμετωπίσουν κοινωνίες που τους ξεπερνούν στην παράνοια και διέξοδος των οποίων συνήθως είναι η φαντασία τους.

Το αλλόκοτο Brazil  είναι η αγαπημένη μου δουλειά του Gilliam και η ταινία που συνοψίζει το ύφος του με τον καλύτερο τρόπο. Το σενάριο είναι μια κριτική στα απολυταρχικά καθεστώτα και εστιάζει στην ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει από κάθε μορφής καταπίεση, καθώς και μια πάντα επίκαιρη σάτιρα της υπερβολικής γραφειοκρατίας.

Υποβοηθούμενη από το σενάριο, η σκηνοθεσία του Gilliam (που ειδικά στις σεκάνς των ονείρων θυμίζει τα σουρεαλιστικά animation που επιμελούνταν ο ίδιος για τους Monty Python) και τα σήμα κατατεθέν ευρυγώνια πλάνα του, προσθέτουν στο παράξενο αποτέλεσμα που βλέπουμε στην οθόνη. Οι ερμηνείες των Jonathan Pryce και Ian Holm είναι όπως πάντα εξαιρετικές όπως και η συμμετοχή του Michael Palin (πάντα ο αγαπημένος μου Python) καθώς και των Robert DeNiro  και Bob Hoskins σε μικρούς ρόλους.

Με τα υπέροχα σκηνικά και μουσικό θέμα, τη κωμικοτραγική παρουσίαση μιας Οργουελικής κοινωνίας και ένα φινάλε που σε “τσακίζει” ψυχολογικά, το Brazil είναι από τις πιο παράξενα όμορφες ταινίες των 80s.

Planet of Zeus

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης

Οι Planet of Zeus είναι ένα από τα λίγα ελληνικά συγκροτήματα του σκληρού ήχου που εχουν καταφέρει ν’ “αποδράσουν” από τα περιθώρια της ελληνικής σκηνής και να παρουσιάσουν τις μουσικές προτάσεις τους σε μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης αλλά και σε μικρότερα της Αμερικής.


Τέσσερις φίλοι από την Αθήνα ξεκίνησαν το 2000 ένα δύσκολο ταξίδι με μικρές, σταδιακές κατακτήσεις καταφέρνοντας λίγο-λίγο με προσωπικές θυσίες και ιδρώτα να μεγαλώσουν το fanbase τους, να εδραιωθούν στη μουσική σκηνή της Ελλάδας κάνοντας sold out σε χώρους μέχρι και 2.500 ατόμων και να συμμετάσχουν σε διάφορα φεστιβάλ του εξωτερικού.

Η δισκογραφία τους βρίσκεται μονίμως στο αυτοκίνητό μου και είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως, όσες φορές ακούγοντάς τους έχω ζητήσει από  κάποιον φίλο συνοδηγό να μαντέψει από πού πιστεύει ότι κατάγονται, η απάντηση δεν είναι ποτέ “από την Ελλάδα μήπως;”. Η Heavy Rock μουσική, το ανεπιτήδευτο στυλ και (ας μη γελιόμαστε) η νοτιαμερικανική προφορά του τραγουδιστή τους, ξεγελάνε τους πάντες.

Η μουσική των Planet of Zeus εντάσσεται στη γενική κατηγορία του stoner rock κάτι που είναι γενικά δύσκολο να το περιγράψεις σε κάποιον γιατί πιο σημαντική είναι η αίσθηση που σου αφήνουν τα κομμάτια τους. Δεν υπάρχουν πολλά παραπάνω λόγια να ειπωθούν για το συγκρότημα πέρα απο το ότι τα riffs, οι συνθέσεις, η live απόδοσή τους και τα ίδια τα άτομα που απαρτίζουν την μπάντα υπηρετούν την μουσική με τον πιο ευχάριστο και cool τρόπο. Μια δοκιμή θα σας πείσει. 

Clutch : Robot Hive/Exodus

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Kείμενο, Επιλογή Φωτογραφίας:Κυριάκος Κουντουπίδης
Οι Clutch είναι μια μπάντα από το Maryland των Ηνωμένων Πολιτειών που ιδρύθηκε το 1991 και η βασική τετράδα του line up της είναι σταθερή από τότε.Οι Clutch απο την ίδρυσή τους έως σήμερα βγάζουν κυκλοφορίες και περιοδεύουν ανελλιπώς, έχοντας σταθερή ποιότητα στις δισκογραφικές δουλειές τους.

 Αν και μουσικά ανήκουν στο ευρύτερο φάσμα του hard rock/heavy metal το είδος που παίζουν δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί. Πολλοί τους κατατάσσουν στο stoner, αλλά η αλήθεια είναι ότι το παρακλάδι αυτό τους περιορίζει (άλλωστε το 95% των stonerάδων θα ήθελε να είναι τόσο ανεπιτήδευτα “cool”όσο η μπάντα από το Maryland). Η αμηχανία κατάταξης τους σε μουσικό είδος στην ουσία ξεκινάει από αυτόν τον δίσκο μιας και στο Robot Hive/Exodus βρίσκουμε από metal και hard rock στοιχεία, μέχρι gospel περάσματα και φυσικά country και blues.Βασικός παράγοντας η για πρώτη φορά εκτενής χρήση hammond που συμβάλλει σε αυτή τη διαφορετικότητα. 

Ο Neil Fallon για άλλη μια φορά γράφει ιδιοφυείς στίχους( με δύσκολες λέξεις που τις τραγουδάς εύκολα!) και τη γνωστή του θεματολογία που κυμαίνεται από μεταποκαλυπτικές κοινωνίες, εξέγερση μηχανών έως γυναίκες-βάσανα και θεωρίες συνομωσίας. Και αν όλα αυτά ακούγονται περίπλοκα ο δίσκος ο ίδιος  κυλάει “νεράκι” όπως οι περισσότεροι τους από το 2000 και μετά.

Το Robot Hive/Exodus είναι ο κατάλληλος  δίσκος να γνωρίσει κάποιος το group εξαιτίας αυτής της πολυποικιλότητάς του, καθώς ο μετέπειτα φανατικός ακροατής τους θα βρει όλα τα στοιχεία που θα λατρέψει στην δισκογραφία τους.