Month: August 2018

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ Η ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ, ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Posted on Posted in Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, ΒιβλίαLeave a comment
(c) 2steps.gr
Η τραγωδία έχει σαν θέμα τη θυσία της Ιφιγένειας στην Άρτεμη. Θυσία που έχει ζητήσει επιτακτικά η θεά (μέσω μαντείας) προκειμένου  να αφήσει τα πλοία των Ελλήνων να αποπλεύσουν για την Τροία.

Το κεντρικό πρόσωπο παρόλα αυτά ΔΕΝ είναι η Ιφιγένεια, παρότι με μεγάλη γενναιότητα αποδέχεται τη μοίρα της με αποτέλεσμα τελικώς να σωθεί (στη θέση της η θεά τοποθέτησε ένα ελάφι). Το κεντρικό πρόσωπο είναι ο πατέρας της, ο Αγαμέμνων. Ο  «πολύς» Αγαμέμνων  που ανέλαβε την αρχηγία του στρατού, που  οδήγησε το στόλο στην Αυλίδα, που υποσχέθηκε ένα πλιάτσικο ομηρικών διαστάσεων και τώρα είναι αναγκασμένος, να θυσιάσει τη κόρη του.

Η παγίδα των θεών, της μοίρας ή του ανθρώπου είναι αόρατη. Σε περιμένει, εκεί σε κάποιο σημείο της διαδρομής.  Όσο μεγαλύτερο το θήραμα τόσο μεγαλύτερο το τίμημα. Όσο πιο εύκολος ο δρόμος, τόσο πιο απότομο το πέσιμο.

Όλοι οι χαρακτήρες κλονίζονται μπροστά  στη θυσία ενός κοριτσιού που δεν φταίει σε τίποτα. Ο Μενέλαος, ο ίδιος ο Αγαμέμνονας ακόμα και ο Αχιλλέας. Δεν μπορούν όμως να αποτρέψουν το μοιραίο. Ποια η αξία της βασιλοπούλας μπροστά στο χρυσάφι της Τροίας; Ποιος άραγε και πως μπορεί να ξεφύγει από αυτή τη πραγματικότητα;


«Εκεί που φτάσαμε, παράτα τις ντροπές,
  μείνε. Θα κοιτάμε ντροπές, αν βγει κέρδος;»

Εκδόσεις: Οδυσσέας Χατζόπουλος
Εισαγωγή, Σχόλια: Φιλολογική Ομάδα Κάκτου
Μετάφραση: Κ. Γεωργουσόπουλος (Κ.Χ. ΜΥΡΗΣ)

Kyuss, Welcome to Sky Valley

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο/επιλογή photo: Κυριάκος Κουντουπίδης

Οι Kyuss ήταν ένα Καλιφορνέζικο συγκρότημα  που ιδρύθηκε το 1987. Tο Welcome to Sky Valley είναι ο τρίτος εκ των τεσσάρων δίσκων των Kyuss ( τουλάχιστον με αυτή την ονομασία ) και  θεωρείται ο πιο επιδραστικός τους και αυτός που στην ουσία βοήθησε στην άνοδο  του stoner rock/metal ειδικά στη χώρα μας.

Τα κομμάτια είναι ένα και ένα.Το Asteroid ένα instrumental με παύσεις, εξάρσεις και ένα λυσσασμένο φινάλε, τα αλλόκοτα ωραία Supa Scupa and Mighty Scoop και 100°. Κάπου εδώ ξεχωρίζει το πιο χαλαρό και τριπαριστό Space Cadet ( το δικό τους Planet Caravan ίσως) η πιο ήπια και ιδιαίτερη στιγμή του album.Το πασίγνωστο και  κολλητικό Demon Cleaner με τα  χαρακτηριστικά του μπασοτύμπανα καθώς και τα σύντομα αλλά “περιεκτικά” Conan Τroutman και N.O. Και φυσικά το Odyssey που κάνει έναν εκπληκτικό κύκλο με την εισαγωγή και το κλείσιμό  του (και τι φοβερό σκάσιμο!)

Τα αριστουργήματα όμως του δίσκου είναι η αρχή και το φινάλε του.Το Whitewater στα 9 λεπτά διάρκειάς του και ένα μπάσο από τα καλύτερα που έχεις ακούσει, κλείνει τον δίσκο με τον κατάλληλο τρόπο χωρίς να κουράζει δευτερόλεπτο. Και φυσικά το εναρκτήριο και  προσωπικό μου αγαπημένο Gardenia με το βομβώδες riff ( σαν φορτηγό που παλεύει να ξεκολλήσει από λάσπη) που βγάζει μια “βρωμιά”  που μόλις συνηθίσεις καταντάει κολλητικό.

Το δε εξώφυλλο με έναν περίεργο τρόπο χωρίς να είναι κάτι εμπνευσμένο είναι από τα αγαπημένα μου. Δίνει την ατμόσφαιρα του δίσκου με την φωτογραφία του στη δύση του ηλίου.Σαν να σε προσκαλεί το ίδιο σε ένα από τα live που διοργάνωναν στην έρημο πριν την διάλυσή τους…

https://www.youtube.com/watch?v=kuoN1izAjSc

ΑΝΤΙΓΟΝΗ, ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Posted on Posted in Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, ΒιβλίαLeave a comment
Τι είναι αυτό που κάνει τον Κρέοντα παρανοϊκό; Γιατί επιμένει να αφήσει τον Πολυνείκη άθαφτο και να θάψει την Αντιγόνη ζωντανή; Γιατί εντέλει προκαλεί την αυτοκτονία του  γιου του Αίμονα και της γυναίκας του Ευρυδίκης.  Ποιοι θεοί και πια μοίρα τον καταράστηκαν;  
 
Ο Σοφοκλής  παρουσιάζει  το καθήκον , την υποχρέωση, τη μοίρα, την παράνοια, την  εμμονή, την αγάπη, τον έρωτα μέσα από τα πάθη των τραγικών του χαρακτήρων και τους διαχρονικούς διαλόγους που αυτοί ανταλλάσουν.
 
Κανένας από τους ήρωες δεν έχει καλό τέλος. Όλοι είναι δέσμιοι. Όλοι είναι παγιδευμένοι σε αυτό που θέλουν και που πρέπει να κάνουν. Η ζωή τους, η φυσική τους υπόσταση είναι ασήμαντη μπροστά στο χρέος τους. 

 

Εκδόσεις: Οδυσσέας Χατζόπουλος.
Εισαγωγή Σχόλια: Φιλολογική Ομάδα Κάκτου.
Μετάφραση: Κ. ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ (Κ.Χ.ΜΥΡΗΣ).

Van Morrison & The Chieftains- Irish Heartbeat

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης  
 
 
Όταν τον πατέρα σου τον πιάνει μια ξαφνική τζάζλα κι ένα βράδυ αρχίζει να τηλεφωνεί στον ραδιοφωνικό σταθμό που άκουγε για να ρωτήσει ποιο τραγούδι παίχτηκε στις 22:25 και την επόμενη μέρα έχει πάει στα Metropolis ν’ αγοράσει το CD που του υπέδειξαν, έ! Aξίζει να του αφιερώσεις μια ακρόαση! Όταν δε διαπιστώνεις ότι από μια τυχαία ακρόαση  μιας βραδιάς κι ενός μόνο τραγουδιού μπήκε μέσα στο σπίτι σου ένας μαγικός δίσκος, δεν μπορείς παρά να τον ευγνωμονείς.
Ο λόγος για τη συνεργασία του Van Morrison με μια παραδοσιακή ιρλανδική μπάντα, τους Chieftains. Κατά κύριο λόγο “μαζεύουν” τραγούδια και ποιήματα της ιρλανδικής παράδοσης και τ’ αποδίδουν μ’ έναν  ξεχωριστό, παραμυθένιο τρόπο, ταξιδεύοντας τον ακροατή άλλοτε σε φθινοπωρινά τοπία όπου περιδιαβαίνει μόνος του, αυτός και οι σκέψεις του, άλλοτε σε γλέντια στην ύπαιθρο γιορτάζοντας τον γάμο μιας χωριατοπούλας κι άλλοτε σε μονοπάτια της ιρλανδικής φύσης ακολουθώντας τον έρωτα της ζωής του. Με λίγα λόγια μας μεταφέρουν στην καρδιά της Ιρλανδίας.
Μπορεί ο Van Morrison να μην έχει την καλύτερη φωνή στον κόσμο, μπορεί να μην είναι καν καλή, μπορεί ακόμα και να παραφωνίζει σε κάποια σημεία, ο λυρισμός του όμως και το συναίσθημα που βγάζει σε όλον τον δίσκο (Irish Heartbeat) σε συνδυασμό με τις μαγικές συνθέσεις απ’ τους Chieftains δε γίνεται να μην σου μεταδώσουν την αγάπη τους για την ιρλανδική μουσική και να μην σε κάνουν μέτοχο αυτής της υπέροχης μυσταγωγίας. Ιδανικό άκουσμα τώρα που αρχίζουν και οι βροχούλες…
 

Demians – Building an empire

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης


Για να χτίσει κάποιος μια αυτοκρατορία χρειάζεται πολύς κόπος, χρόνος, χρήμα και πάνω απ’ όλα άξιους και έμπιστους συνεργάτες και συνοδοιπόρους στο όραμά του. Ο Γάλλος μουσικός Nicholas Chapel βέβαια τα κατάφερε και μόνος του. Το Building an empire ,όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, είναι το πρώτο του μουσικό πόνημα στο οποίο έβαλε και κατ’εμέ εξάντλησε κιόλας όλη τη δημιουργικότητα και το ταλέντο του ως συνθέτης. Πέρα από το γεγονός ότι έχει μια αρκετά καλή φωνή με ιδιαίτερη χροιά και χαρακτηριστικά περίεργη προφορά της αγγλικής γλώσσας στους στίχους των τραγουδιών του, αξίζει να σημειωθεί πως παίζει και γράφει μουσική για όλα τα μουσικά όργανα του δίσκου (εκτός από τα βιολιά).

Έτσι μοναχός του, ο Chapel δημιούργησε τους Demians κι ενώ ξεκίνησε ως one man band στο άλμπουμ, στη συνέχεια ήρθαν και προστέθηκαν κι άλλοι μουσικοί βοηθώντας τον να δημιουργήσει άλλα 3 άλμπουμ αλλά και να γίνουν ένα live συγκρότημα (καθώς ο Chapel δεν έχει 6 χέρια).
Έτσι μοναχός του, ο Chapel δημιούργησε τους Demians κι ενώ ξεκίνησε ως one man band στο άλμπουμ, στη συνέχεια ήρθαν και προστέθηκαν κι άλλοι μουσικοί βοηθώντας τον να δημιουργήσει άλλα 3 άλμπουμ αλλά και να γίνουν ένα live συγκρότημα (καθώς ο Chapel δεν έχει 6 χέρια).
Μουσικά το building an empire ταξιδεύει τον ακροατή σε progressive rock και metal μονοπάτια με διακριτικά στοιχεία folk σε λίγα σημεία του δίσκου και με άλλοτε έντονες, δυναμικές κι άλλοτε ήπιες, μελαγχολικές μελωδίες στις οποίες η λυρική διάθεση του Chapel είναι περίσσια. 
Το τραγούδι που παραθέτω ως “δείγμα” μπορεί να μην είναι δημοφιλές (όπως και το ίδιο το συγκρότημα εξάλλου) και ραδιο-φιλικό, όμως είναι χαρακτηριστικό της πολυμορφίας των συνθέσεων και της μουσικής και στιχουργικής ευαισθησίας του ιθύνοντα νου των Demians.

The Neon Demon

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο/επιλογή photo – Κυριάκος Κουντουπίδης


Η Jessie είναι ανερχόμενο μοντέλο που καταφτάνει στο Los Angeles χωρίς εμφανή οικογενειακό κύκλο. Οριακά ενήλικη και με παράξενη ομορφιά, θα προκαλέσει σύντομα το θαυμασμό αλλά και τον φθόνο των άλλων κοριτσιών, καθώς θ’ αποκτήσει σχετικά γρήγορα δόξα. Μια δόξα που ο “δαίμονάς” της σύντομα θα την αλλοιώσει…

Το The Neon Demon είναι η πιο πρόσφατη ταινία του  Nicolas Winding Refn που δίχασε κριτικούς και αγνοήθηκε από την πλειοψηφία του κοινού. Η αλήθεια είναι ότι αν και το εν λόγω site  ονομάζεται protino δεν είμαι σίγουρος πού προτείνω αυτήν την ταινία. Το σενάριο είναι υποτυπώδες, το σχόλιο για την ανθρωπινή ματαιοδοξία δεν αναπτύσσεται επαρκώς και ο ρυθμός είναι ιδιαίτερα αργός. Και υπάρχει από το πουθενά ένα φινάλε που πιθανότατα θα εξοργίσει αυτούς που δεν αρέσκονται στο horror.

Είναι όμως  κάποιες ταινίες που σε κερδίζουν με το εικαστικό κομμάτι τους, αποτελώντας πιο πολύ μια εμπειρία θέασης. Το The Neon Demon είναι από αυτές τις ταινίες. Η τέλεια χρωματική παλέτα που χρησιμοποιεί ο Refn (και που θυμίζει έντονα το Suspiria του Argento), τα αψεγάδιαστα κιουμπρικά πλάνα του και φυσικά το υπνωτιστικό soundtrack του Cliff Martinez, κάνουν την ταινία μια εμπειρία που όμοιά της σπάνια ζεις στο σινεμά. Και φυσικά διαθέτει ένα υπέροχα νοσηρό τελευταίο 20λεπτο, που η ταινία δε σε άφησε να προβλέψεις και είναι πλέον θέμα γούστου αν θα σ’αρέσει.

Η αγαπημένη μου ταινία του 2016,το The Neon Demon είναι ένα μικρό οπτικοακουστικό αριστούργημα που θα αγαπηθεί από λίγους αλλά πολύ…

ΒΑΚΧΕΣ, ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
(c) 2steps.gr
Στην τραγωδία του Ευριπίδη,  ο Διόνυσος, ο Θεός της χαράς και του κεφιού έγινε ένας  σκληρός  τιμωρός των ανθρώπων που δεν τον σεβάστηκαν . Καταδικάζει σε τρέλα αρχικά και σε τρομακτικό θάνατο  στη συνέχεια τον Πενθέα βασιλιά της Θήβας που αμφισβήτησε τη θεϊκή του υπόσταση.

Ο θεός πρέπει να τιμωρεί την ασέβεια, πρέπει να κρατάει το μέτρο.  Αυτή είναι και η βασική του υποχρέωση απέναντι στους ανθρώπους. Η προστασία των ανθρώπων μέσω της τιμωρίας.

Κανένα ανθρώπινο μέτρο δεν είναι μεγαλύτερο από το θείο. Κανένας θνητός δεν μπορεί να σταθεί απέναντι σε θεό χωρίς να σκύβει το κεφάλι. Και αυτό δεν είναι απόφαση των θεών αλλά των ανθρώπων. Η ύπαρξη του θεού σαν δημιούργημα των ανθρώπων, θα απαντήσει στα αναπάντητα ερωτήματα και θα εγγυηθεί την ισορροπία μεταξύ τους.

Εκδόσεις: Οδυσσέας Χατζόπουλος.
Εισαγωγή: Μετάφραση, Σχόλια: Φιλολογική Ομάδα Κάκτου.

Infinity War

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης


Αρκετό καιρό πριν κυκλοφορήσει η τελευταία ταινία των Avengers με τίτλο Infinity war, σε πολλά διαδικτυακά sites προωθήθηκε η ιδέα πως, για να μπορέσεις να παρακολουθήσεις την ταινία χωρίς να έχεις κενά και απορίες, πρέπει οπωσδήποτε να προβείς σε μαραθώνιο 18 προηγούμενων ταινιών της Marvel έτσι ώστε να έχεις μια πλήρη εικόνα του background του κάθε υπερήρωα. Κάθε είδους τηλεμαραθώνιος έχει την κινηματογραφική και ψυχαγωγική του αξία όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση κρίνεται όντως απαραίτητος αφού κάθε 5 λεπτά εμφανίζεται κι ένας νέος χαρακτήρας, οπότε αν δεν έχεις εικόνα του ποιος είναι, χάνεσαι μέσα στον κυκεώνα από υπερήρωες, που σου πετάγονται ο ένας μετά τον άλλο.
Έχοντας επενδύσει χρόνο σε μια σειρά ταινιών όπου γνωρίσαμε τον κάθε ήρωα απ’ την καλή και την ανάποδη, έρχεται το Infinity war για να δέσει τις μοίρες όλων τους κάτω από την συμπαντική απειλή που ονομάζεται Thanos. Κι εδώ είναι που η ταινία διαπρέπει. Μπορεί η υπόθεση να είναι ανόητη και η είσοδος του κάθε Avenger στη σκηνή της δράσης να είναι κάθε φορά στο αψεγάδιαστα τέλειο timing, όμως μιλάμε για την πρώτη ταινία που εστιάζει περισσότερο στα κίνητρα και τις προθέσεις του «κακού», που κάποιες στιγμές σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι μήπως έχει κι αυτός ένα μερίδιο σωστών σκέψεων, επιχειρώντας να καταστρέψει το μισό σύμπαν.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ταινίας είναι ότι όλοι οι ήρωες απελπίζονται μπροστά στην επικείμενη απειλή, κάτι το οποίο βγάζει στην επιφάνεια περισσότερο την ανθρώπινη πλευρά τους απ’ ότι εκείνη του ατρόμητου ήρωα. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου, μπροστά στον θάνατο, ο Spiderman τρομοκρατείται και η συμπεριφορά του δεν είναι εκείνη του ήρωα αλλά ενός φοβισμένου εφήβου.
Το infinity war είναι σίγουρα μια απ’ τις διασκεδαστικότερες ταινίες της Marvel, όπου για δυόμιση ώρες παρακολουθείς  τους αγαπημένους σου (αλλά και τους μη αγαπημένους σου) υπερήρωες χωρίς να βαριέσαι λεπτό. Ταινία με υπερ-απλοική υπόθεση αλλά με εξαιρετική δράση, ενδιαφέροντα «κακό» και ανατρεπτικό τέλος που σε κρατά σε αγωνία για την επικείμενη συνέχεια…     

Who Is America?

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο/επιλογή photo Κυριάκος Κουντουπίδης



Το “Who Is America?” είναι η επιστροφή του Sacha Baron Cohen στην τηλεόραση, μετά από ένα σερί ταινιών (άλλων επιτυχημένων άλλων όχι). Εδώ υποδύεται μια σειρά  χαρακτήρων από τον alpha male Ισραηλινό στρατιωτικό μέχρι τον υπερβολικά προοδευτικό υποστηρικτή της Hillary και τα συνεντευξιαζόμενα θύματά του είναι ως επί το πλείστον πολίτικες φιγούρες. Η λέξη “θύματα” εδώ αποκτάει σχεδόν κυριολεκτική σημασία καθώς ήδη η σειρά έχει προκαλέσει από παραιτήσεις πολίτικων μέχρι μηνύσεις στην παραγωγή. Η αλήθεια είναι ότι αρχικά έχεις μια δυσπιστία στο πόσο αληθινά είναι αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη άλλα διανύουμε περίεργους καιρούς σαν πλανήτης και με ένα γρήγορο googlαρισμα θα δεις ότι ισχύουν όσα συμβαίνουν. Η προθυμία κάποιων να εκφράσουν μπροστά στο φακό τόσο ακραίες απόψεις αλλά και η ικανότητα των χαρακτήρων του Cohen να τους κάνει να κάνουν ένα παραπάνω βήμα ξεγυμνώνοντάς τους (μέχρι και κυριολεκτικά) είναι ξεκαρδιστική και ταυτόχρονα τρομακτική.

Όσο αξιοθαύμαστο κι αν είναι το αποτέλεσμα (και η ικανότητα του Cohen να παραμένει σοβαρός μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν) , κάποιοι ενδεχομένως να σοκαριστούν και να αναρωτηθούν γα το πόσο ηθικό είναι το να παγιδεύεις κάποιους ανθρώπους να μιλήσουν στον φακό με ψεύτικα προσχήματα.Οι καιροί όμως  είναι ακραίοι και πιστεύω ότι απαιτούνται ακραία μετρά. Κάποιες απόψεις πρέπει να φαίνονται και κάποιοι να ξεμπροστιάζονται με όποιον τρόπο και ας επιτυγχάνεται αυτό.

Απ’ αυτή λοιπόν  την άποψη θεωρώ ότι το who is America ενδεχομένως να είναι και η πιο σημαντική εκπομπή της εποχής μας.Το χιούμορ του Cohen ίσως να μην είναι για όλους( προσωπικά τον θεωρώ από τους πιο ταλαντούχους κωμικούς που υπάρχουν) και τα ηθικά ερωτήματα να είναι πολλά αλλά ο σκοπός εδώ αγιάζει τα μέσα και πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον καλύτερο στο να εκπληρώσει τον σκοπό αυτό από τον Sacha Baron Cohen.

Black Sabbath- Tyr

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης

Tyr ονομάζεται μια αρχαία θεότητα της σκανδιναβικής μυθολογίας, γιος του Odin και θεός του πολέμου και της δικαιοσύνης. Tyr ονομάζεται και το δέκατο πέμπτο άλμπουμ των Black Sabbath και προσωπικό αγαπημένο μου. Μετά τα Eternal Idol και Headless Cross (απίστευτη δισκάρα που κονταροχτυπιέται με το Tyr) ο Tony Iommi επιστρέφει με τον τόσο υποτιμημένο όσο και εξαιρετικό Tony Martin στα φωνητικά, τον Cozy Powell για ακόμη μια φορά στα drums, τον Neil Murray στο μπάσο και τον Geoff Nichols στα πλήκτρα.
Αν οι Black Sabbath έθεσαν τα θεμέλια της heavy metal μουσικής με τους πρώτους δίσκους τους, εποχής Ozzy, κι έγραψαν ιστορία με μια απ’ τις καλύτερες μεταγραφές στη μουσική, αυτήν του Ronnie James Dio, εδώ βγάζουν τον κρυμμένο άσο απ’ το μανίκι και  αποδεικνύουν πόσο τεράστιο συγκρότημα είναι, ανεξαρτήτως αλλαγών στο line up, σε 40 λεπτά κλασσικού και ατόφιου heavy metal.
Τα 9 τραγούδια του δίσκου ή αλλιώς 7 αν υπολογίσει κάποιος τα Battle of Tyr–Odin‘s Court–Valhalla ως –μουσικά και θεματικά- ένα τραγούδι, είναι το ένα καλύτερο απ’ το άλλο. Το Tyr τα’ χει όλα: όμορφες μελωδίες, δυνατές συνθέσεις, αξιομνημόνευτα riffs και σόλο απ’ τον Iommi, δύσκολες φωνητικές γραμμές, επική ατμόσφαιρα. Ενώ μουσικά έχουν αλλάξει αρκετά απ’ τις εποχές Ozzy και Dio ωστόσο η σφραγίδα των Black Sabbath δεν ξεθωριάζει και αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στον ηγέτη τους.
Για όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με τον Tony Martin και τον καιρό που πέρασε στους Black Sabbath, θεωρώ πως το Tyr είναι η καλύτερη γνωριμία για την πιο heavy εποχή του συγκροτήματος.