Month: July 2018

Planet of Zeus

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης

Οι Planet of Zeus είναι ένα από τα λίγα ελληνικά συγκροτήματα του σκληρού ήχου που εχουν καταφέρει ν’ “αποδράσουν” από τα περιθώρια της ελληνικής σκηνής και να παρουσιάσουν τις μουσικές προτάσεις τους σε μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης αλλά και σε μικρότερα της Αμερικής.


Τέσσερις φίλοι από την Αθήνα ξεκίνησαν το 2000 ένα δύσκολο ταξίδι με μικρές, σταδιακές κατακτήσεις καταφέρνοντας λίγο-λίγο με προσωπικές θυσίες και ιδρώτα να μεγαλώσουν το fanbase τους, να εδραιωθούν στη μουσική σκηνή της Ελλάδας κάνοντας sold out σε χώρους μέχρι και 2.500 ατόμων και να συμμετάσχουν σε διάφορα φεστιβάλ του εξωτερικού.

Η δισκογραφία τους βρίσκεται μονίμως στο αυτοκίνητό μου και είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως, όσες φορές ακούγοντάς τους έχω ζητήσει από  κάποιον φίλο συνοδηγό να μαντέψει από πού πιστεύει ότι κατάγονται, η απάντηση δεν είναι ποτέ “από την Ελλάδα μήπως;”. Η Heavy Rock μουσική, το ανεπιτήδευτο στυλ και (ας μη γελιόμαστε) η νοτιαμερικανική προφορά του τραγουδιστή τους, ξεγελάνε τους πάντες.

Η μουσική των Planet of Zeus εντάσσεται στη γενική κατηγορία του stoner rock κάτι που είναι γενικά δύσκολο να το περιγράψεις σε κάποιον γιατί πιο σημαντική είναι η αίσθηση που σου αφήνουν τα κομμάτια τους. Δεν υπάρχουν πολλά παραπάνω λόγια να ειπωθούν για το συγκρότημα πέρα απο το ότι τα riffs, οι συνθέσεις, η live απόδοσή τους και τα ίδια τα άτομα που απαρτίζουν την μπάντα υπηρετούν την μουσική με τον πιο ευχάριστο και cool τρόπο. Μια δοκιμή θα σας πείσει. 

Clutch : Robot Hive/Exodus

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Kείμενο, Επιλογή Φωτογραφίας:Κυριάκος Κουντουπίδης
Οι Clutch είναι μια μπάντα από το Maryland των Ηνωμένων Πολιτειών που ιδρύθηκε το 1991 και η βασική τετράδα του line up της είναι σταθερή από τότε.Οι Clutch απο την ίδρυσή τους έως σήμερα βγάζουν κυκλοφορίες και περιοδεύουν ανελλιπώς, έχοντας σταθερή ποιότητα στις δισκογραφικές δουλειές τους.

 Αν και μουσικά ανήκουν στο ευρύτερο φάσμα του hard rock/heavy metal το είδος που παίζουν δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί. Πολλοί τους κατατάσσουν στο stoner, αλλά η αλήθεια είναι ότι το παρακλάδι αυτό τους περιορίζει (άλλωστε το 95% των stonerάδων θα ήθελε να είναι τόσο ανεπιτήδευτα “cool”όσο η μπάντα από το Maryland). Η αμηχανία κατάταξης τους σε μουσικό είδος στην ουσία ξεκινάει από αυτόν τον δίσκο μιας και στο Robot Hive/Exodus βρίσκουμε από metal και hard rock στοιχεία, μέχρι gospel περάσματα και φυσικά country και blues.Βασικός παράγοντας η για πρώτη φορά εκτενής χρήση hammond που συμβάλλει σε αυτή τη διαφορετικότητα. 

Ο Neil Fallon για άλλη μια φορά γράφει ιδιοφυείς στίχους( με δύσκολες λέξεις που τις τραγουδάς εύκολα!) και τη γνωστή του θεματολογία που κυμαίνεται από μεταποκαλυπτικές κοινωνίες, εξέγερση μηχανών έως γυναίκες-βάσανα και θεωρίες συνομωσίας. Και αν όλα αυτά ακούγονται περίπλοκα ο δίσκος ο ίδιος  κυλάει “νεράκι” όπως οι περισσότεροι τους από το 2000 και μετά.

Το Robot Hive/Exodus είναι ο κατάλληλος  δίσκος να γνωρίσει κάποιος το group εξαιτίας αυτής της πολυποικιλότητάς του, καθώς ο μετέπειτα φανατικός ακροατής τους θα βρει όλα τα στοιχεία που θα λατρέψει στην δισκογραφία τους.

Ghost-Miasma

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment

Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης

Υπέροχο instrumental τραγούδι από τους Ghost παρμένο μέσα από έναν ιδιαίτερο δίσκο (Prequelle). Ενώ είμαι fan των εμπνευσμένων instrumental κομματιών καταλαβαίνω ότι πολύς κόσμος κουράζεται από μεγάλα τραγούδια χωρίς λόγια. 

Το Miasma όμως έχει κάτι το ξεχωριστό. Ξεκινάει με ένα κιθαριστικο μοτίβο που σου καρφώνεται στη μνήμη και το αναπαράγεις ύστερα στην καθημερινότητα σου, σιγά σιγά αρχίζει και προσθέτει ηλεκτρονικά στοιχεία  ενώ κορυφώνεται με την προσθήκη σαξόφωνου στο τελείωμα. Είναι ένα ολοκληρωμένο μουσικό κομμάτι με αρχή, μέση και τέλος, με σταδιακό “χτίσιμο” και ξεχωριστή κλιμάκωση, όπου κάθε δευτερόλεπτό του αξίζει πολλών ακροάσεων.

The last Samurai

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
O Nathan Algren, ο ήρωας που υποδύεται o Tom Cruise στο The last Samurai, είναι απ’ τους πιο παρατημένους άντρες που έχετε δει σε ταινία. Είναι ένας βετεράνος του εμφυλίου πολέμου των Ηνωμένων Πολιτειών, που κουβαλάει μεγάλα ψυχικά τραύματα απ’ τη συμμετοχή του στη σφαγή σ’ ένα ινδιάνικο χωριό. Έκτοτε προσπαθήσει να πνίξει τον πόνο και τις τύψεις του, που πανούργες κι εκδικητικές τον επισκέπτονται στα όνειρά του, στο ποτό. Ως εκ τούτου στο πρώτο μέρος της ταινίας παρουσιάζεται ως ένα κυνικό ρεμάλι, μονίμως θολωμένο απ’ το ουίσκι.
         
Παράλληλα, στην Ανατολή σηματοδοτούνται μεγάλες αλλαγές. Η Ιαπωνία εκσυγχρονίζει τους τρόπους της και προσπαθεί  να έρθει στα μέτρα της Δύσης. Αυτό σημαίνει κυρίως ένα πράγμα: ότι απομακρύνεται απ’ τη φιλοσοφία και την παράδοσή της, που καθρεφτίζονται στον τρόπο ζωής των Σαμουράι. Έτσι ο Nathan μαζί με άλλους Αμερικανούς βετεράνους προσλαμβάνεται από τον αυτοκράτορα της Ιαπωνίας με σκοπό να εκπαιδεύσει τους στρατιώτες, που μέχρι πρότινος μάχονταν με σπαθιά. Απέναντι τους, στέκονται οι Σαμουράι που συνεχίζουν να ζουν παραδοσιακά και τηρούν τα έθιμά τους. Σε μια απ’ τις μάχες του στρατού με τους Σαμουράι (καραμπίνα εναντίον σπαθιού!), ο Νathan συλλαμβάνεται λαβωμένος και μεταφέρεται στο χωριό των αντιπάλων. Εδώ αρχίζει και το μεγάλο πνευματικό ταξίδι, που τον κάνει ν’ αλλάξει εικόνα για τη ζωή και τον προορισμό του.
         
Παρακολουθώντας τη ζωή και την καθημερινότητα των Σαμουράι ανακαλύπτει πως οποιαδήποτε κίνησή τους είναι μετρημένη κι εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Όλες τους οι πράξεις κι όλα τους τα λόγια έχουν αξία και τίποτα δε γίνεται χωρίς λόγο. Είναι απλοί, γαλήνιοι και η πεμπτουσία της ζωής τους είναι ότι ασκούν πνεύμα και σώμα καθημερινά. Ποιητές και μαχητές μαζί! Γνωρίζουν τον εχθρό τους, τον σέβονται και προσπαθούν να κατανοήσουν τη νοοτροπία του. Είναι το μέρος όπου ο λοχαγός Nathan κοιμάται για πρώτη φορά  με ηρεμία…
 Η ιστορία δεν είναι κάτι το καινούριο. Έχει μάλιστα ειπωθεί και σε άλλες ταινίες πριν και μετά απ’ αυτήν (π.χ. Xορεύοντας με τους λύκους και Avatar). Είναι όμως η ερμηνεία των ηθοποιών και οι συνομιλίες ανάμεσα στους εξαιρετικούς Tom Cruise και Κen Watanabe καθώς και η συγκλονιστική μουσική του Hans Zimmer, που δε γίνεται να σ’ αφήσουν ασυγκίνητο. Όλος ο αγώνας των Σαμουράι για την διατήρηση της παράδοσης και της τιμής τους αποτυπώνεται στο βλέμμα του Tom Cruise. Στο τέλος η ταινία σ’ αφήνει ν’ αναρωτιέσαι ποιος άνθρωπος δε θα ήθελε να λυτρωθεί απ’ τις αμαρτίες του και να βιώσει εκείνο το κομμάτι ψυχικής ηρεμίας που όλοι αναζητάμε αλλά λίγοι τελικά το βρίσκουμε;
Τίτλος ταινίας: The last Samurai 
Διάρκεια: 2 ώρες 34 λεπτά
Σκηνοθέτης: Edward Zwick           
Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης

Blade Runner 2049

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment

Ο “K” είναι replicant ( ανδροειδές στην υπηρεσία των ανθρώπων) που ανήκει στο τμήμα blade runner του μελλοντικού L.A.Σε μια αποστολή  “απόσυρσης” παλιότερου μοντέλου, ένα εύρημα  θα τον αναγκάσει να επαναπροσδιορίσει τη φύση του επαγγέλματος του μα και της ίδιας του της ύπαρξης.

Το Blade Runner 2049 είναι το sequel του Blade Runner( 1982) 35 χρόνια μετά την ταινία που όρισε την cyberpunk αισθητική στις ταινίες και το “σοβαρό” sci-fi εν γένει.Πολλές ταινίες έχουν  επιχειρήσει έκτοτε να μιμηθούν το στυλ και τα μοτίβα  της πρώτης ταινίας με τις  περισσότερες  να αποτυγχάνουν. Το Blade Runner 2049 κυρίως λόγω της αγάπης του Denis Villeneuve για την πρώτη ταινία είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις καθυστερημένων sequel που νιώθεις ότι προσθέτουν στην ιστορία έχοντας όχι απλά σεβαστεί το αρχικό υλικό, αλλά έχοντας  εξελίξει κιόλας την υπόθεση. Αν η πρώτη ταινία έθετε ερωτήματα σχετικά με τη ύπαρξη και το τι είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους, εδώ έχουμε το μεγαλύτερο επιχείρημα για την ανθρώπινη φύση των replicants από την αρχή της ταινίας και από κει και πέρα ξεκινά μια αναζήτηση ταυτότητας και διεκδίκησης  δικαιωμάτων.

Πέρα από το σενάριο όμως, που φαντάζει φυσική εξέλιξη της πρώτης ταινίας, η ιστορία εδώ λέγεται και με εικόνες και σε αυτόν τον τομέα είναι που το Blade Runner 2049,  όπως άλλωστε και η πρώτη ταινία, ξεχωρίζει..Η φωτογραφία τουRoger Deakins ( που πήρε άξια Oscar ) έχει σαν αποτέλεσμα μερικές από τις πιο εντυπωσιακά  όμορφες εικόνες που έχουμε δει στην μεγάλη οθόνη. Κάθε σκηνή του φουτουριστικού L.A. και  του πυρηνικού Las Vegas είναι για καδράρισμα και αυτό, σε συνδυασμό με τη σκηνοθεσία του Villeneuve και τα αψεγάδιαστα πλάνα του, κάνουν το αποτέλεσμα ένα οπτικό αριστούργημα.

Δυστυχώς το Blade Runner δεν εκτιμήθηκε από το κοινό όντας πιο αργό και “σκεπτόμενο” από  τα συνηθισμένα sci-fi. Αλλά όπως αδικήθηκε και η πρώτη ταινία στην εποχή της και τώρα θεωρείται πρωτοπόρα στο είδος της, ελπίζω και αυτό εδώ το sequel να βρει με τα χρόνια την εκτίμηση του κοινού.Μόνο και μόνο που 35 χρόνια μετά μια ταινία ανταγωνίζεται σε ποιότητα, σύμφωνα με μεγάλη  μερίδα οπαδών, το πρωτότυπο είναι καλό σημάδι…


Kείμενο, Επιλογή Φωτογραφίας:Κυριάκος Κουντουπίδης

Assassin’s Creed – Renaissance

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment

Χρονολογημένη κατά την διάρκεια της Ιταλικής Αναγέννησης είναι μία περιπέτεια που αν και δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ταιριάζει τόσο πολύ με την περίοδο που σε κάνει να αναρωτιέσαι.

Όταν ένας περιπετειώδης νεαρός μαθαίνει τα σκοτεινά μυστικά της οικογένειάς του και την προδοσία στενών φίλων που του κοστίζουν την οικογένειά του, πώς πρέπει να αντιδράσει;

Όταν πίσω από αυτή την προδοσία υπάρχει ένας κρυφός πόλεμος πολλών αιώνων μεταξύ δύο πολύ δυνατών οργανώσεων ποιανού το μέρος θα πάρει;

Ναϊτες εναντίον Ασσασίνων. Απόλυτος έλεγχος εναντίον ελευθερία επιλογής.

Ο νεαρός Ιταλός Ezio Auditore da Firenze ρίχνεται ξαφνικά σε αυτόν τον πόλεμο και πρέπει να πάρει μέρος. Για να εκδικηθεί την οικογένειά του, για να προστατέψει τον κόσμο από έναν πρωτόγνωρο κίνδυνο. Αυτή είναι η ιστορία του. Μία ιστορία δράσης, αγάπης, εκδίκησης και συνωμοσίας.

Βασισμένο στο διακεκριμένο βιντεοπαιχνίδι Assassin’s Creed 2, μας αφηγείται τη ζωή του ατόμου που πρόκειται να γίνει ο δυνατότερος Αρχιασσασίνος της οργάνωσης.

Κυκλοφορεί μεταγλωτισμένο στα ελληνικά σε βιβλιοπωλέια.

Συγγραφέας: Oliver Bowden
Βιβλίο: Assassin’s Creed Renaissance
Κείμενο, Επιλογή Φωτογραφίας: Μαγουλάς Στέφανος


​

Screen Junkies

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment

Για τους αγγλομαθείς πρώτα και τους σινεφίλ ύστερα προτείνεται το κανάλι Screen Junkies στο Youtube.  Άνθρωποι, οι οποίοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στις ταινίες κάθε είδους,  αναλύουν παλιές και νέες κυκλοφορίες, εκφράζουν τις απόψεις τους, διαφωνούν, αναλύουν με στατιστικά τα box office, συγκρίνουν και επιχειρηματολογούν σχετικά με τις προτιμήσεις τους και τις επιλογές τους. Το κανάλι έχει πολλά βίντεο διαφορετικών θεματολογιών , απ’ τα οποία προτείνω τα ” Movie Fights “ και τα “Honest trailers “.
Στα Movie fights υπάρχουν τρεις διαγωνιζόμενοι στους οποίους σε κάθε γύρο δίνεται μία ερώτηση σχετική με κάποια ταινία π.χ. “Ποια είναι η καλύτερη ταινία στην οποία έχει παίξει ο Τομ Χανκς;” και καθένας απ’ αυτούς υπερασπίζεται την επιλογή του για να κερδίσει πόντους. Υπάρχει επίσης ένας βασικός κριτής καθώς κι ένας ακόμα ο οποίος ελέγχει διαδικτυακά τα δεδομένα που παραθέτουν οι διαγωνιζόμενοι και διαπιστώνει αν υπάρχουν ανακρίβειες ή τυχόν λάθη, δίνοντας κι αυτός την ψήφο του. Τα Movie fights παρουσιάζονται live στο youtube, δίνοντας την ευκαιρία στους θεατές να συμμετάσχουν σχολιάζοντας ή ακόμα και κρίνοντας τον νικητή κάθε πόντου με δημοσκοπήσεις, όταν υπάρχει ισοβαθμία μεταξύ των κριτών. Οι αποφάσεις για τον νικητή παίρνονται όχι βάσει της καλύτερης ταινίας (μια που αυτό είναι πάντα υποκειμενικό) αλλά βάσει δημιουργικότητας και πάθους στα επιχειρήματα.
Τα Honest trailers παρουσιάζουν μια καυστική προσέγγιση που,  ακόμα και για τις πιο δημοφιλείς και κοινώς αποδεκτές ταινίες , επαναπροσδιορίζει τα επίσημα trailers τους μετατρέποντάς τα σε πιο “ειλικρινή”, καθώς επισημαίνουν με έξυπνο και χιουμοριστικό τρόπο τα κακώς κείμενά σ’ αυτές. Τα έξυπνα κείμενά των honest trailers μάλιστα τα αφηγείται μια -σκόπιμα- επική και επιτηδευμένη φωνή ενός συνεργάτη του καναλιού, που ειρωνεύεται όλες εκείνες τις στομφώδεις φωνές στα trailers του Hollywood, κάνοντάς τα βίντεο ακόμα πιο διασκεδαστικά.
Ηonest trailer για την ταινία “300”: https://www.youtube.com/watch?v=B3YbODo7ieQ
Κείμενο,  Επιλογή Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Κουντουπίδης

Τήνος

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment


Κατά καιρούς μερικά νησιά γίνονται πολύ in ανάλογα με την προσέλευση εγχώριου ή ξένου τουρισμού. Τα συγκλονιστικά καλοκαίρια της Ελλάδας με τις απίθανες παραλίες και τους διαφορετικούς τόπους ανοίγουν δρόμους σε έντυπα η διαδίκτυο να διαφημίσουν προορισμούς. Ακόμα και διαγωνισμοί και δημοψηφίσματα διενεργούνται για τον καλύτερο προορισμό. Ένα όμορφο νησί – μάλλον παρεξηγημένο – λόγω του θρησκευτικού χαρακτήρα που είχε επί χρόνια και παρέμενε ανεξερεύνητο, είναι η Τήνος.

Ομολογουμένως τα τελευταία 15 χρόνια πολλά έχουν αλλάξει και η Τήνος προσελκύει πολύ κόσμο. Η νυχτερινή ζωή δεν είναι πια ανύπαρκτη, το φαγητό παραμένει φρέσκο και νόστιμο, τα καταλύματα βελτιώθηκαν και αναβαθμίστηκαν και τα μέρη τέλεια να τα απολαύσεις.

Το νησί απευθύνεται σε ανθρώπους με ανησυχίες, ενδιαφέρον στην ιστορία και την κουλτούρα αλλά κυριότερα ανθρώπους της τέχνης, των εικαστικών και της γλυπτικής. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς. Το σπίτι του Χαλεπά με έργα του (στον Πύργο), την σχολή Καλών Τεχνών, τη συνάντηση Ορθοδοξίας – Καθολικισμού στο Εξωμβούργο η το σεληνιακό τοπίο του ορεινού Βώλακα; 

Δεν είναι τυχαίο που η Τήνος αποκαλείται το νησί της Κυρίας των Αγγέλων. Η θέση της Παναγίας με θέα στο απόλυτο γαλάζιο του Αιγαίου ελευθερώνει το νου και φαντασία. Το πνεύμα ξεκούραστο οραματίζεται το τέλειο, το ιδανικό. Και μήπως το τέλειο και ιδανικό δεν είναι θεϊκό;

Γρήγορη Περιπλάνηση: Ψαράκι στο Πάνορμο, ποτάκι στη χώρα, βουτιά στα Κίονια. 

Κείμενο, επιλογή φωτογραφίας: Μαριάννα Παπαδάκη

H πανώλης και ο Χορός του Θανάτου

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment


(c) Φώτο: 2steps.gr

Η επιδημία της πανώλης στη δυτική Ευρώπη άφησε εκατομμύρια νεκρούς που πέθαναν βασανιστικά,  σπέρνοντας τον τρόμο του μαρτυρικού θανάτου τους σε αυτούς που άφηναν πίσω.

Η φρικτή επιδημία σκότωνε χωρίς διάκριση και χωρίς έλεος. Το επάγγελμα, η κοινωνική θέση ακόμη και ο πλούτος δεν μπορούσαν να εγγυηθούν τίποτα παραπάνω από το θάψιμο σε ομαδικό τάφο με ασβέστη, για γρήγορη αποσύνθεση.

Σε αυτή τη φρικτή περίοδο παρουσιάστηκε στην τέχνη η ζωγραφική απεικόνιση που ονομάστηκε «Ο χορός του Θανάτου». Μια προσπάθεια του ανθρώπου μέσω της τέχνης να εξωραΐσει το θάνατο. Αυτό είναι και το θέμα το βιβλίου που το αναπτύσσει συνοπτικά και με χειρουργική ακρίβεια.

Συγγραφέας: Χρήστος Δ. Λάζος 

Εκδόσεις: Ανατολικός

IRON MAIDEN: SOMEWHERE IN TIME

Posted on Posted in Όλα τα θέματαLeave a comment
Το βρετανικό συγκρότημα δεν χρειάζεται συστάσεις καθώς είναι από τις πιο επιτυχημένες καλλιτεχνικά και εμπορικά metal μπάντες. Εν όψει του σημερινού τους live ας ρίξουμε μια ματιά στο πιο αδικημένο album της “χρυσής” τους περιόδου.Το Somewhere in time βγήκε το 1986 ύστερα από το πρώτο μεγάλο διάλειμμα του group έπειτα από χρόνια περιοδειών και σερί κυκλοφορίας δίσκων. Είναι το πρώτο album που συνθετικά απουσιάζει ο Bruce Dickinson καθώς οι ιδέες του απορρίφθηκαν με τον Adrian Smith να υπογραφεί σχεδόν τα μισά κομμάτια και φυσικά ο ηγέτης της μπάντας Steve Harris τα υπόλοιπα. Επίσης είναι το πρώτο album που κάνουν χρήση synth guitars κάτι που εξόργισε τους “οπαδούς” τότε για λόγους που αδυνατώ να καταλάβω…

Ο δίσκος είναι για άλλη μια φορά άρτιος διατηρώντας την ταυτότητα του group, και ο νέος ήχος πιο γυαλιστερός χωρίς να χάνει σε δυναμικότητα. Η παραγωγή του Martin Birch συμβάλλει τα μέγιστα σε αυτό αλλά χωρίς τις συνθέσεις, όλα αυτά δεν θα ήταν τίποτα. Και εδώ μιλάμε για μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις των Iron Maiden. Το εκπληκτικό ομώνυμο(σχεδόν) σε εισάγει στο δίσκο και με την πρώτη νότα καταλαβαίνεις ότι ακούς κάτι διαφορετικό μα ταυτόχρονα οικείο..Τα “Wasted Years“,  “Sea of Madness” και “Stranger in a Strange Land” ( με ένα από τα καλύτερα solo στην ιστορία του group) που φέρουν την υπογραφή του Smith αποπνέουν μια πρωτόγνωρη μελαγχολία για album των Maiden. Μια μελαγχολία που δίνει και το χαρακτήρα του album. Το υπέροχο “Deja Vu” (αν προσέξεις στη δεύτερη πλευρά σχεδόν κάθε δίσκου τους υπάρχει ένα παραγνωρισμένο διαμάντι που συνυπογράφει ο Murray) το “Loneliness of the Long Distance Runner” και το κλασσικό 8λεπτο έπος  “Alexander the Great” συμπληρώνουν ένα υπέροχο puzzle με μοναδική αδύναμη  στιγμή το “Heaven Can Wait”. Δεν αναφέρω κάτι για τις ερμηνείες του Bruce Dickinson γιατί όποιος έχει ακούσει το group ξέρει.

Δεν ξέρω αν το somewhere in time είναι ο καλύτερος δίσκος τους (προσωπικά ο επόμενος τους είναι αξεπέραστος) ούτε καν αν είναι στους 3 καλύτερους τους.Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι ο πρώτος που τόλμησαν να δοκιμάσουν νέα πράγματα και είναι ένα ρίσκο που τους βγήκε. Σε μια δεκαετία που ήταν ουσιαστικά αψεγάδιαστοι το somewhere in time  ξεχωρίζει ως το αδικημένο διαμάντι τους… 

Kείμενο, Επιλογή Φωτογραφίας:Κυριάκος Κουντουπίδης